Το ελληνικό περίπτερο

Τα περίπτερα, αναπόσπαστο πλέον κομμάτι του ελληνικού αστικού τοπίου, αποτελούν κυρίως μεταπολεμικό δημιούργημα του ελληνικού κράτους ως μορφή αποζημίωσης για την αποκατάσταση των βλαβών που προκάλεσε ο πόλεμος. Η πολιτεία διέθεσε ένα κομμάτι δημόσιου χώρου σε αναξιοπαθούντες πολίτες, σε ανάπηρους και θύματα πολέμου. Έδαφος δηλαδή για μια απώλεια.


Από τότε μέχρι σήμερα τα πράγματα άλλαξαν, τα περίπτερα μεταλλάχθηκαν και ο αριθμός τους σε ολόκληρη την επικράτεια έφτασε τις 18.000. Η απώλεια -φαίνεται- μεγάλωνε με τα χρόνια και τα τετραγωνικά μέτρα τους αυξάνονταν. Με υπουργική απόφαση του 1969 η επιτρεπόμενη επιφάνεια κάλυψης του περιπτέρου  άγγιζε μόλις τα 1,95 τ.μ. Με απόφαση του Δήμου Αθηναίων το 1990 τα νέα περίπτερα καλύπτουν επιφάνεια 3,75 τ.μ. Το 1998 με νέα δημοτική απόφαση τα περίπτερα της πρωτεύουσας απλώθηκαν στα 7,5 τ.μ. Αν μέσα σε  μια πεντηκονταετία τριπλασιάστηκε η επιφάνειά τους στο δημόσιο χώρο, μπορούμε εύκολα να αναλογιστούμε ποιο θα είναι το μέγεθός τους στα επόμενα χρόνια!

Η πρόταση του νέου περιπτέρου στηρίζεται στην αναμόρφωση του πρωτοτυπικού του  πυρήνα, όπου το έδαφος λειτούργησε ως αντιστάθμισμα της απώλειας. Σήμερα,  η απάντηση στην ολοένα και αυξανόμενη απαίτηση για κάλυψη του δημόσιου αστικού εδάφους από κατασκευές εμπορικής δραστηριότητας είναι η απώλεια του εδάφους, η απεδαφοποίησή τους.

Το νέο περίπτερο υπερυψώνεται αφήνοντας ελεύθερη την οριζόντια επιφάνεια του δημόσιου χώρου. Μεταλλάσσεται σε μια μετα-κατασκευή με pilotis, σε ένα σύγχρονο παρατηρητήριο, σε μια πιθανή στάση λεωφορείου, σε ένα προστατευτικό στέγαστρο, σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, σε ένα  hotspot, που μαζί με τις υπόλοιπες μετα-κατακευές συγκροτούν ένα δίκτυο που απλώνεται σε ολόκληρη την πόλη, για να αποτελέσουν τους πόλους της νέας επικοινωνίας.